4inch sic het Carbide van het Baarsilicium 5 - 15mm Dikte voor halfgeleiders

Synthetische moissanite wordt ook siliciumcarbide genoemd na zijn chemie en door de handelsnaam, carborundum. In het meteorietmateriaal, moissanite wordt geassocieerd met uiterst kleine diamanten. Moissanite is ook de handelsnaam die voor nieuwe synthetische sic halfedelstenen worden gebruikt.

Als diamantsimulant, is kunstmatige moissanite zeer moeilijk om van diamant te onderscheiden en kan vele gemologists voor de gek houden. Het heeft vele gelijkenissen. Het is zeer hard bij 9,25 (de diamant is 10) en het is hoogst brekings met een index van breking van 2,6 - 2,7 (IRL van de diamant is lichtjes lager bij 2,42). Het belangrijkst, moissanite en de diamant is thermaal geleidend in tegenstelling tot andere diamantsimulants en jammer genoeg is het dit bezit dat hoofdzakelijk als test voor de authenticiteit van echte diamanten wordt gebruikt. De verschillen nochtans zijn duidelijk en andere tests kunnen worden gebruikt om twee te onderscheiden. Eerst en vooral, moissanite is hexagonaal, niet isometrisch en daarom is het extra brekings in tegenstelling tot diamant. Een door-de-gezichtsonderzoek van een moissanitehalfedelsteen dubbele facetranden moeten zou tonen terwijl de randen van een diamant in verschijning enig zijn. Moissanite is ook lichtjes minder dicht dan diamant en is zelden volkomen duidelijk van kleur, die bleke schaduwen van groen hebben. De natuurlijke die gebreken zijn afwezig in moissanite, in plaats daarvan door uiterst kleine, onnatuurlijke, witte, ribbon-like structuren wordt vervangen die een resultaat van het groeiende proces zijn. Synthetisch heeft sic bekend als carborundum veel gebruik in high-tech keramiek, elektrocomponenten, schuurmiddelen, kogellagers, halfgeleiders, uiterst hard zagen en pantser gezien.

Natuurlijke moissanite is zeer zeldzaam en is beperkt tot ijzer-nikkel meteorieten en een paar andere zeldzame ultramafic igneousoccurrences. Aanvankelijk er waren skeptics aan de originele meteorietbevindingen en werd toegeschreven aan de bladen van het siliciumcarbide die aan zaag de typespecimens kunnen gebruikt te zijn. Maar dit is betwist omdat Dr. Henri Moissan de geen bladen van het siliciumcarbide gebruikte om de steekproeven voor te bereiden.

Moissanite kan bi-product van het hoogovenproces zijn wordt gebruikt om ijzer te maken dat. In een hoogoven, worden de ruwe ingrediënten zoals ijzererts, koolstof (gewoonlijk in de vorm van cokes, maar andere vormen zoals methaan kan worden gebruikt), kalksteen en andere die chemische producten en lucht (wordt gebruikt om met onzuiverheden te reageren) onophoudelijk geïntroduceerd. De reactie resulteert in de productie van ruwijzer die als vloeistof wordt verwijderd terwijl de onzuiverheden slakken vormen die tot de bovenkant drijven en verwijderd. De kanten van de reusachtige oven zijn vrij koel, terwijl het binnenland zeer heet is, en dit leidt tot voorwaarden voor te kristalliseren mineralen. Elke weinig maanden, wordt de oven leeggemaakt zodat deze mineralen van de muren van de oven kunnen worden schoongemaakt. Één dergelijk die mineraal is moissanite, wat gemakkelijk van het silicium kristalliseert en de koolstof in het gesmolten ijzer wordt opgelost. De resulterende moissanite kristallen zijn bijna zwarte en ondoorzichtige toe te schrijven aan hun ijzerinhoud, maar zij kunnen vrij kleurrijk en mooi zijn, hoewel de meesten omhoog worden gemalen en als schuurmiddelen gebruikt.

Er zijn sic verscheidene fasen van. Het originele ontdekte mineraal is officieel genoemd geworden moissanite-6H. (6H) verwijst naar de hexagonale symmetrie van deze fase van moissanite. Er zijn twee andere die fasen als mineralen worden gezien: moissanite-5H en de isometrische fase bèta-bèta-moissanite.